gitme hikayesidir

Kentlerin hikayeleri, yaşanmışlıkları, yaşanılanları ve yaşayanları çocukluğumdan bu yana ilgimi çekmiştir. Ben şimdi burdayken, başka bir kentte başka insanlar ne yapıyordur? Nereye gidiyordur? Hangi duygudadır? Bazılarının artık anısını bile hatırlamadığım, bazılarının ise derinlere attığım biten, bitmeyen sevgileriyle çoktan ilerlediğim eski sevgililerimden, çok tanınan insanları merak ettiğim bazılarına kadar bu soruları sorarak yürürüm bazen aklıma geldikçe... Neden mi? İnsanların her biri yemek yer, konuşur, aşık olur, sevişir, kavga eder, ayrılır, ağlar, acı çeker, sarılır, mutlu olur ya da olmaz. Bu sorular kafamı karıştırmadan öylece geçer gider, yürüdüğüm uzun yollarda....

15 yıl yaşadığım kentte yaşarken kenti herşeyiyle sıfırladığımı ve artık gitmeyi istediğimi anlayınca, dur nereye demek yerine yine iç sesimi dileyip, gitmelisin, giderek değiştirmelisin varolan tüm rutinlerini dedim ve oradan gittim.

Geldiğim kentte yeni rutinler yaratacağımı biliyordum elbette. Yarattım da. Henüz 3,5 aydır bulunduğum yeni kentimde, kafamdaki insana dair soruları sorarak şimdi hiç tanımadığım yerleri, insanları, sokakları tanımaya çalışarak yürüyorum.

''Gitmek öğrenmektir''  diyen Şair İlhan Berk çok haklıydı. Gittimiz heryer kendini öğretirken, yeni duyguları da öğretiyor. Tanımlamasını yaptığım, bu bloğa ad verdiğim 3 artı 1 yalnızlıklığı da gitmek öğretiyormuş. Bu tanımlamayı, henüz iki aydır kirada oturduğum 3 oda, 1 salon, standart ailelelerin yaşadığı apartmandaki evime taşındıktan kısa bir süre sonra yaptım. Ayrıldığım kentteki 3+1 evin her odasından ailemdeki insanlar çıkarken, yeni evimin her odalarından yalnızca ben çıkıyorum. 2+1 amaçladığım ama şansıma 3+1'e dönüşen bu yalnızlıkta 100 metrekarelik daire bazen içinde sadece kendimin olduğu boş bir spor salonuna dönüşebiliyor. Kendi hallerime adlar koyup odadan odaya girerken bazen gülümsüyor, bazen de biraz hüzne boğulmalıyım galiba diyerek hüzün yapıyorum. Bu hikaye sürer:))))