gidilen her yerde birbirine değmeyen hayatlar bizi takip edecek galiba...

Kabul her yer gülen yüz, heryer insan, heryerde bir hoşgörü ama o kadar. İnsandan, duygudan uzaklaştıkta, hayatlara uzaktan bakan, yanından geçip değmedikçe profesyonel insan mı olunuyor acaba. Herkesle dos herkesle arkadaş olma derdi değil bu. Dostlukta, arkadaşlıkta nereye kadar gittiğin meselesidir bendeki bu karmaşa...
20 yıllık evliler bile yıllar sonra birbirine ''sen çok değiştin, tanıyamıyorum artık seni'' diyerek aslında çoktan uzaklaşılmış, gizlemiş duyguları örtbas ederken, benim ezberlerimi, başkalarının ezberlerini bozarak geldiğim yeni kentimde, yakınımda, sağımda, solumda bulunan insanlara kim nereye ne kadar değecek acaba diye bakmam doğal sanki...

Bu insanın insana değme meselesine halen takıkken, henüz yerleştiğim kentimde yeni ezberler, 3+1 yalnizlik oluştururken, ilk gözlemlerimde herkeste önce biraz mesafe, süzme, yoklama sonra da kendilerini sevmeye,  hayatlarına değmeye çalışan birine ''galiba biraz dahil edelim kendimize ama biraz'' halinini gördüm.
Benim insan sevgimde, paylaşımımda zaman ve mesafe kavramı olmadığı için, çabuk sarıp sarmaladığım için, karşıma çıkan güleryüzlü mesafeleri fark etmek durumunda kaldım. Aslında normaldi ve tabiki oradan hepimiz çabuk geçtik yeni ''tanışlarla''...

İlişkiler garip ilerliyor. İnsanlar habire hayatlarında insan tokadı yemiş gibi fena bir güvensizlikle hayata, yeniye, yeniliklere, sevgiye öyle değmeden yaşama ezberini öğreniyor giderek.
Bunlar 3+1 yalnizlaşan yeni kentim ve yolculuğumda biraz hüzünlerim olsa gerek.
İnsanlar bi çılgınlık yapıp öffff öyle uzun uzun tanımadan sevmeyi öğrenmeli. Sonuç ise artık korkaklık...

Aslında ben de ''doğru budur, bu olmalıdır, aaa o olmaz, bu kadarı yeterli'' falan filanlarla hayatlarını ezber haline getiren profesyonel insanlardan biri mi olsam diye sorgular içine gireceğim galiba bu kadar değilmeden, uzaktan bakılan bir döngüde. Biraz da profesyonel insan olmaya çalışmalı... Benden de olur belki....